การทําความเข้าใจข้อกําหนดในการออกใบแจ้งหนี้ของสหภาพยุโรปเป็นกุญแจสําคัญสำหรับธุรกิจที่ประกอบกิจการภายในรัฐสมาชิกของสหภาพยุโรป ใบแจ้งหนี้คือเอกสารเชิงพาณิชย์ที่ผู้ขายออกให้แก่ผู้ซื้อ ซึ่งให้รายละเอียดเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์หรือบริการที่จัดให้ และกำหนดภาระผูกพันในการชำระเงิน ในสหภาพยุโรป ใบแจ้งหนี้มีความสําคัญต่อการบัญชีและการปฏิบัติตามข้อกําหนดเกี่ยวกับภาษีมูลค่าเพิ่ม (VAT)

กรอบกฎหมายหลักที่ระบุเนื้อหาและการออกใบแจ้งหนี้คือ Council Directive 2006/112/EC ซึ่งเรียกกันทั่วไปว่าคําสั่งด้านภาษีมูลค่าเพิ่ม โดยคําสั่งนี้กําหนดกฎการออกใบแจ้งหนี้ที่สอดคล้องกันซึ่งบังคับใช้ทั่วทั้งรัฐสมาชิก อย่างไรก็ตาม ข้อกำหนดการออกใบแจ้งหนี้อาจมีรายละเอียดที่แตกต่างกันอย่างมากในแต่ละประเทศ ดังนั้นธุรกิจจะต้องให้ความสำคัญกับการตรวจสอบกฎระเบียบเฉพาะของแต่ละประเทศ โดยใบแจ้งหนี้จะต้องเป็นไปตามกฎของประเทศที่ถือว่ามีการขายสินค้าหรือบริการเกิดขึ้น คู่มือนี้จะแสดงภาพรวมของข้อกําหนดเกี่ยวกับเนื้อหาของใบแจ้งหนี้ ตัวเลือกการออกใบแจ้งหนี้แบบง่าย ข้อพิจารณาด้านสกุลเงิน และรูปแบบที่ยอมรับได้ตามคําสั่งด้านภาษีมูลค่าเพิ่มของสหภาพยุโรป

จำเป็นต้องออกใบแจ้งหนี้ในสถานการณ์ใดบ้าง

ฎภาษีมูลค่าเพิ่มของสหภาพยุโรปกำหนดให้ต้องมีการออกใบแจ้งหนี้สำหรับธุรกรรมระหว่างธุรกิจกับธุรกิจ (B2B) ส่วนใหญ่ ธุรกิจที่ตั้งอยู่ในสหภาพยุโรปจะต้องออกใบแจ้งหนี้สําหรับการจัดหาสินค้าหรือบริการให้แก่ธุรกิจอื่น อย่างไรก็ตาม มีการจัดหาบริการบางอย่างที่ได้รับการยกเว้นจากการออกใบแจ้งหนี้ (เช่น ธุรกรรมทางการเงินและการประกันภัยหรือบริการการศึกษา) ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับรัฐที่เป็นสมาชิก

แม้ว่าธุรกิจในสหภาพยุโรปจะไม่มีภาระหน้าที่ทั่วไปในการออกใบกํากับภาษีให้แก่ลูกค้าที่ไม่ใช่ธุรกิจ แต่จะต้องออกใบแจ้งหนี้สําหรับการขายสินค้าให้แก่บุคคลทั่วไปในประเทศสมาชิกสหภาพยุโรปอื่นหากไม่มีการใช้แผน One Stop Shop (OSS) ของสหภาพ แผน OSS ของสหภาพช่วยให้ธุรกิจจดทะเบียนในประเทศที่เป็นสมาชิกสหภาพยุโรปสําหรับการขายสินค้าและบริการภายในสหภาพยุโรปให้แก่บุคคลทั่วไปในประเทศอื่นในสหภาพยุโรปได้

ใบแจ้งหนี้ต้องมีอะไรบ้าง

ช่องข้อมูล

กฎหมายภาษีมูลค่าเพิ่มของสหภาพยุโรปกําหนดข้อกําหนดเกี่ยวกับเนื้อหาขั้นต่ําสําหรับใบแจ้งหนี้ อย่างไรก็ตาม รัฐสมาชิกสหภาพยุโรปแต่ละรัฐอาจระบุรายละเอียดเพิ่มเติมที่จําเป็นต้องระบุไว้ โดยใบแจ้งหนี้จะต้องมีข้อมูลต่อไปนี้เพื่อให้เป็นไปตามข้อกําหนดตามกฎหมายภาษีมูลค่าเพิ่มของสหภาพยุโรป

• วันที่ออก: วันที่ออกใบแจ้งหนี้
  
• หมายเลขใบแจ้งหนี้ที่เรียงตามลำดับ: รหัสที่ไม่ซ้ําที่เรียงตามลำดับสําหรับใบแจ้งหนี้
  
• หมายเลขประจําตัวผู้เสียภาษีมูลค่าเพิ่มของซัพพลายเออร์: หมายเลขประจําตัวผู้เสียภาษีมูลค่าเพิ่มที่ซัพพลายเออร์ใช้ในการจัดหา
  
• หมายเลขประจําตัวผู้เสียภาษีมูลค่าเพิ่มของลูกค้า: ต้องระบุสําหรับการจัดหาสินค้าและบริการภายในชุมชนเมื่อลูกค้ามีความรับผิดสำหรับภาษีมูลค่าเพิ่ม
  
• ชื่อ-นามสกุลและที่อยู่: ชื่อ-นามสกุลและที่อยู่ของทั้งซัพพลายเออร์และลูกค้า
  
• คําอธิบายเกี่ยวกับสินค้าหรือบริการ: คําอธิบายที่ชัดเจนเกี่ยวกับปริมาณและลักษณะของสินค้าหรือบริการที่จัดหา
  
• วันที่จัดหา: วันที่ทำการจัดหาหรือเมื่อได้รับการชำระเงินในบัญชี หากแตกต่างจากวันที่ในใบแจ้งหนี้
  
• จำนวนเงินที่ต้องเสียภาษีต่ออัตราหรือการยกเว้น: ยอดที่ต้องเสียภาษีสําหรับแต่ละอัตราภาษีมูลค่าเพิ่มหรือการยกเว้นที่มีผลบังคับใช้
  
• ราคาต่อหน่วยและส่วนลด: ราคาต่อหน่วยยังไม่รวมภาษีมูลค่าเพิ่ม พร้อมกับส่วนลดหรือเงินคืนที่เกี่ยวข้อง
  
• ใช้อัตราภาษีมูลค่าเพิ่ม: อัตราภาษีมูลค่าเพิ่มที่ใช้กับสินค้าหรือบริการที่จัดหาให้
  
• ยอดภาษีมูลค่าเพิ่มที่ต้องชําระ: ยอดรวมของภาษีมูลค่าเพิ่มที่ครบกําหนดชําระ
  
• ข้อมูลอ้างอิงเกี่ยวกับการเรียกเก็บเงินด้วยตัวเอง: หากลูกค้าออกใบแจ้งหนี้ในนามของผู้ขาย ใบแจ้งหนี้จะต้องระบุ "การเรียกเก็บเงินด้วยตัวเอง"
  
• การอ้างอิงถึงการยกเว้นหรือการเรียกเก็บเงินปรับคืน: หมายเหตุที่ระบุว่าการจัดหาได้รับการยกเว้นภาษีมูลค่าเพิ่มหรืออยู่ภายใต้กลไกการเรียกเก็บเงินปรับคืน หากมี
  
• การอ้างอิงถึงแผนพิเศษ: สิ่งบ่งชี้ถึงแผนพิเศษใดๆ เช่น โครงการหลักประกัน หรือการบัญชีเงินสด หากมี
  
• ข้อมูลตัวแทนภาษี: หากตัวแทนภาษีมีหน้าที่รับผิดชอบในการชำระภาษีมูลค่าเพิ่ม จะต้องระบุหมายเลขประจำตัวผู้เสียภาษี ชื่อนามสกุล และที่อยู่ของตัวแทนภาษีด้วย
  

ตั้งแต่วันที่ 1 กรกฎาคม 2030 เป็นต้นไป ใบแจ้งหนี้จะต้องมีรายละเอียดเพิ่มเติมเพื่อให้มั่นใจว่าเป็นไปตามข้อกำหนด ใบแจ้งหนี้ที่มีการแก้ไขจะต้องระบุหมายเลขตามลำดับที่ระบุใบแจ้งหนี้ต้นฉบับที่ได้รับการแก้ไข นอกจากนี้จะต้องระบุหมายเลขบัญชีธนาคารของซัพพลายเออร์ที่กำหนดไว้สำหรับการชำระเงินอย่างชัดเจนในใบแจ้งหนี้ด้วย

ใบแจ้งหนี้แบบง่าย

คําสั่งด้านภาษีมูลค่าเพิ่มของสหภาพยุโรปอนุญาตให้ใช้ใบแจ้งหนี้แบบง่ายในสถานการณ์เฉพาะ เช่น เมื่อยอดเงินในใบแจ้งหนี้ไม่เกิน 100 ยูโร ใบแจ้งหนี้เหล่านี้ต้องการรายละเอียดน้อยกว่าใบแจ้งหนี้เบบเต็ม แต่ความต้องการที่แท้จริงอาจแตกต่างกันไปตามประเทศสมาชิก โดยใบแจ้งหนี้แบบง่ายมักจะประกอบด้วยข้อมูลต่อไปนี้

• วันที่ออก: วันที่ที่ดำเนินการออกใบแจ้งหนี้
  
• ข้อมูลระบุซัพพลายเออร์: ชื่อและที่อยู่ของบุคคลที่ต้องเสียภาษีที่จัดหาสินค้าหรือบริการ
  
• คําอธิบายเกี่ยวกับสินค้าหรือบริการ: การระบุชนิดและปริมาณของสินค้าที่จัดหาหรือให้บริการ
  
• ยอดภาษีมูลค่าเพิ่มที่ต้องชําระ: ยอดภาษีมูลค่าเพิ่มที่ต้องชําระหรือข้อมูลที่จําเป็นในการคํานวณ
  
• ข้อมูลอ้างอิงเกี่ยวกับใบแจ้งหนี้เริ่มต้น: สำหรับใบลดหนี้คือข้อมูลอ้างอิงที่เฉพาะเจาะจงและไม่คลุมเครือไปยังใบแจ้งหนี้เริ่มต้นและรายละเอียดที่ได้รับการแก้ไข
  

ภาษา

กฎภาษีมูลค่าเพิ่มของสหภาพยุโรปไม่มีข้อกําหนดเฉพาะเกี่ยวกับภาษาที่ต้องใช้ในการออกใบแจ้งหนี้ อย่างไรก็ตาม รัฐที่เป็นสมาชิกของสหภาพยุโรปแต่ละรัฐอาจกําหนดให้มีการออกใบแจ้งหนี้เป็นภาษาทางการของตน

สกุลเงิน

ใบแจ้งหนี้สามารถออกได้ในทุกสกุลเงิน อย่างไรก็ตาม จะต้องแสดงยอดภาษีมูลค่าเพิ่มในสกุลเงินประจําประเทศของรัฐสมาชิกที่ถือว่าการจัดหาได้เกิดขึ้น

วันครบกําหนดชําระเงิน

กฎภาษีมูลค่าเพิ่มของสหภาพยุโรปไม่ได้บังคับให้ต้องระบุวันครบกําหนดชําระเงินเพื่อวัตถุประสงค์ด้านภาษีมูลค่าเพิ่ม อย่างไรก็ตาม การระบุวันครบกำหนดชำระเงินถือเป็นแนวทางปฏิบัติที่ดีที่สุด เนื่องจากเป็นการให้ความชัดเจนเกี่ยวกับระยะเวลาของการชำระเงินและช่วยอำนวยความสะดวกให้ทำธุรกรรมได้ทันเวลา

รูปแบบใบแจ้งหนี้

กฎหมายภาษีมูลค่าเพิ่มของสหภาพยุโรปกำหนดให้ออกใบแจ้งหนี้ได้ในรูปแบบกระดาษหรืออิเล็กทรอนิกส์ ใบแจ้งหนี้อิเล็กทรอนิกส์ (ใบแจ้งหนี้อิเล็กทรอนิกส์) ถือว่าเทียบเท่ากับใบแจ้งหนี้กระดาษ โดยมีการรับประกันความถูกต้อง ความสมบูรณ์ของเนื้อหา และความชัดเจน การใช้ใบแจ้งหนี้อิเล็กทรอนิกส์ขึ้นอยู่กับการยอมรับของผู้รับ

อย่างไรก็ตาม ข้อกำหนดนี้จะเปลี่ยนไปเมื่อมีการปรับใช้คำสั่งภาษีมูลค่าเพิ่มในยุคดิจิทัลในอนาคต โดยกฎใหม่จะกำหนดให้การออกใบแจ้งหนี้อิเล็กทรอนิกส์ไม่จำเป็นต้องได้รับความยินยอมจากลูกค้าอีกต่อไป ซึ่งหมายความว่าธุรกิจต่างๆ จะต้องยอมรับใบแจ้งหนี้อิเล็กทรอนิกส์ หากมีการนำระบบการออกใบแจ้งหนี้อิเล็กทรอนิกส์ภายในประเทศมาใช้ และตั้งแต่วันที่ 1 กรกฎาคม 2030 เป็นต้นไป คําว่า "ใบแจ้งหนี้อิเล็กทรอนิกส์" จะหมายถึงใบแจ้งหนี้ที่ออก ส่ง และประมวลผลในรูปแบบอิเล็กทรอนิกส์ที่มีโครงสร้างซึ่งเปิดใช้การประมวลผลอัตโนมัติ การออกใบแจ้งหนี้อิเล็กทรอนิกส์จะกลายเป็นระบบเริ่มต้นสําหรับการออกใบแจ้งหนี้ในสหภาพยุโรป ธุรกิจทั้งหมดในสหภาพยุโรปจะต้องออกใบกํากับภาษีอิเล็กทรอนิกส์สําหรับการขายสินค้าหรือบริการแบบ B2B ให้แก่ลูกค้าในประเทศสมาชิกสหภาพยุโรปอื่นๆ

ในสหภาพยุโรป การออกใบแจ้งหนี้ทางอิเล็กทรอนิกส์เป็นสิ่งจําเป็นสําหรับธุรกรรมแบบธุรกิจต่อรัฐบาล (B2G) อยู่แล้ว โดยฝ่ายบริหารของรัฐจําเป็นต้องยอมรับใบแจ้งหนี้อิเล็กทรอนิกส์แบบมีโครงสร้าง รัฐสมาชิกบางประเทศ เช่น อิตาลีและโรมาเนีย ได้ขยายพันธกรณีนี้ให้รวมการขาย B2B ในประเทศด้วย ส่วนประเทศสมาชิกอื่นๆ อีกหลายแห่งก็กำลังวางแผนที่จะปฏิบัติตามในอนาคตอันใกล้นี้

ดูข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับ Stripe Invoicing ได้ในเอกสารของเรา หากต้องการข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับผู้ให้บริการบุคคลที่สามในแอปสโตร์ Stripe ของเราที่รองรับการออกใบแจ้งหนี้อิเล็กทรอนิกส์ โปรดดูคู่มือนี้ หากต้องการเริ่มส่งใบแจ้งหนี้และรับการชําระเงินทันที โปรดติดต่อฝ่ายขายของเรา